De ervaring van Tyana

Deze wandeling kwam eigenlijk precies op het juiste moment. Sinds ik geen reguliere therapie meer heb en er veel was gebeurd, was ik de verbinding met mezelf kwijt. Ik dwaalde maar rond en had afstand van mezelf genomen. Ook als er niets gebeurde, kon ik als een bom af gaan, en ik wist het allemaal even niet meer.

Bij de wandeling kon ik eerst niet anders dan alles eruit laten, vertellen wat er wel niet allemaal gebeurd was en wat het met me deed. Ik voelde nog geen contact, zag niets om me heen, zat alleen maar in mijn hoofd. Maar hoe verder we liepen, vooral de momenten in stilte, kwamen er anderen gedachten naar boven. Herinneringen van vroeger, leuke herinneringen. Dingen waar ik al jaren niet meer aan had gedacht, waar het bos me aan deed denken. Ik voelde mezelf langzaam rustiger worden.

Toen kreeg ik de opdracht een keuze te maken tussen paden.  Ik wist meteen welke goed voelde. Ik kan nog steeds niet uitleggen waarom juist die goed voelde. De bomen leken dichter op elkaar, het voelde mysterieus, maar beschermend, veilig. Daar kwamen we aan bij een geweldig uitzicht, waar gelijk nog meer verhalen door me heen stroomden, visuele verhalen die ik zag gebeuren in het weiland met die ene boom. Ik luisterde naar de dingen om me heen, ook geluiden uit de ontstane verhalen. Ik zag eindelijk weer dingen, hoorde dingen, voelde alsof ik weer terug op aarde kwam, dat er weer een connectie was. Ik was weer terug.

Ik ben normaal gesproken iemand die niet tegen stilte kan. Die vanzelf gaat praten om de stilte op te vullen, of muziek luistert tijdens het wandelen. Maar dit voelde goed. Overal waar we kwamen, zag ik van alles, echt en verzonnen. Ik leefde weer op en kalmeerde.

De paar dagen erna zakte ik weer, maar er kwamen ook dingen los. Ik denk dat ik nog steeds in verbinding stond en alles meer voelde. Besefte nogmaals welke veranderingen er plaats vinden en hoeveel dat met me doet. Ik raakte even in paniek, want kon ik dit wel? Het was zoveel. Maar de volgende dag kreeg ik vanzelf antwoord toen ik uit het niets gebeld werd over een vacature.

Ik geloof dat dit allemaal met elkaar te maken heeft. Ik voel me nu al dagen goed, kalm, meer zelfverzekerd. Die wandeling heeft me dichter bij mezelf gebracht. Daar geloof ik in. Ik zie meer, voel mezelf meer in contact met de buitenwereld en mijn eigen wereld. Ik weet dat het ok is als ik me niet constant ok voel, want er gebeurt ook veel. Dat is volkomen normaal. Ik denk dat andere mensen hier ook baat bij zouden hebben. Vooral de stille momenten, even uit je hoofd stappen en dingen zien, dingen horen, ervaren. Het doet echt goed. Ik ben niet van de wandelingen. Maar dit voelde goed en het was nodig. Ik zou het zeker aanraden aan anderen.