Keuzestress

Wat moet je doen? Niks doen of actie ondernemen? En welke actie dan? Kiezen uit een van de opties is onmogelijk. Wat nu?

Weten wat je moet doen hangt af van de mate waarin je verbonden bent met je zelf. Hoe verder je van je gevoel af staat hoe moeilijker het wordt om keuzes te maken. Het denken neemt dan een loopje met je en heb je geen overzicht meer. Een keuze maken lijkt zo een mentale aangelegenheid te worden met lijstjes en wegstrepen, terwijl kiezen een kwestie is van overgave, laten gebeuren. Het is een ontvangende staat. De keuze is al gemaakt. Je hoeft daar niks voor te doen. Wat je in de weg zit is de angst voor het onbekende en de controledwang. Omdat je niet weet wat het leven is, weet je ook niet wat het leven brengt. Als je geen gevoel krijgt bij wat je werkelijk wilt doen in dit leven, zul je de noodzaak voelen om dit te moeten gaan verzinnen.

Als je het niet kan herkennen, blijf je hopen, mogelijkheden wensen en om verlossing vragen. Laat de vraag gaan en richt je op dat, wat je vraagt, er al is. Het wenselijke wordt dan zichtbaar. Zie, herken en weet met heel je wezen.

Je bent al. Totaal, omvattend en wetend. Ben je bereid om de wens om erkenning, roem en bevestiging los te laten en je alleen te richten op uitbreiding, op dat wat het leven voor je opent? Ben je werkelijk bereid om je over te geen, om de ideeën die je in mijn hoofd hebt, zoals het zou moeten gaan, los te laten en ontvankelijk te zijn voor wat het leven werkelijk voor je in petto heeft? Jouw wens om uit te breiden, om groter te groeien zijn allang bekend, dat is namelijk de natuurlijke wet van leven. Alles wil groeien, uitbreiden, verder en groter. Niet je ego maar je beschikbaarheid staat volledig in dienst van jouw leven. Jij doet gewoon wat je kan en ondertussen sta je open, wacht en zie.